De stille stem – en waarom ik haar heb geschilderd
Soms komt er een schilderij op je pad dat je niet meer loslaat. The Silent Voice van Gerald Moira was zo’n werk. Toen ik het voor het eerst zag, raakte het me diep. Niet om de kleuren of techniek – maar om de emotie. De stilte. De strijd. De herkenning.
Want die stille stem? Die ken ik.
Het is die stem die je op een onverwacht moment fluistert:
“Je doet het niet goed.”
“Je schiet tekort als moeder.”
“Je bent niet genoeg.”
Soms grijpt ze je bij je pols en probeert je mee te trekken, een donker dal in.
En als je moe bent… kwetsbaar… dan geloof je haar bijna.
Maar toen ik dit schilderij zag, wist ik: dit moet ik schilderen.
Niet om haar kracht te geven, maar om haar te ontmaskeren.
Want die stem liegt.
En terwijl ik schilderde, groeide iets anders.
Zachter, maar sterker.
Mijn hart.
Dat zei:
“Je bent goed genoeg.”
“Je doet het met liefde.”
“Je bent precies waar je moet zijn.”
Dit werk is niet zomaar een kopie. Het is mijn antwoord.
Mijn stille verzet tegen een stem die niet van mij is.
Een herinnering aan elke vrouw – elke moeder – die het even niet meer weet:
Luister niet naar de stem in je hoofd. Luister naar je hart.
Dat spreekt altijd de waarheid. ❤️